Losy zapomnianego aktora filmowego były niezwykłe. Nie marzył o sławie, podejmował się jakiejkolwiek pracy i nie uważał, że żadne gatunki są dla siebie poniżające.
W historii kinematografii są ludzie, których talent jest niezaprzeczalny, których prace stają się standardem. Większość chłopaków i dziewczyn, których pieszczą promienie reflektorów, nie osiąga takich wysokości. Biografia naszego bohatera zginęłaby wśród setek podobnych losów hollywoodzkich artystów, gdyby nie jego wyjątkowa odporność i optymizm. Brak fanatyzmu pomógł mu nie czekać na rolę swoich marzeń, ale opanować szereg gatunków.
Dzieciństwo
W maju 1915 roku Józefowi i Eunice Bowmanom urodził się chłopiec. Nadano mu imię Ralph. Rodzina mieszkała w małym miasteczku w Nebrasce. Początek XX wieku to okres fundamentalnych zmian w życiu zwykłych Amerykanów. Rolnictwo podupadało, ludzi przyciągały duże miasta. W 1920 roku rodzina przeniosła się do Kalifornii i osiedliła w pobliżu słynnej fabryki gwiazd.
Ralph poszedł za przykładem ojca. Chciał zdobyć zawód robotnika i utrzymać swoich bliskich. Chłopiec poszedł do liceum w Hollywood i oczywiście interesował się filmowaniem. To prawda, że nie widział siebie w głównej roli. Bardziej pociągała go techniczna strona kręcenia filmu. Rodzice, ludzie z dala od bohemy, aprobowali plany na przyszłość, które budował ich syn. Kiedy nasz bohater wstąpił na Uniwersytet Południowej Kalifornii i zaczął doskonalić sztukę operatora kamery, był szczęśliwy.
Młodość
Po ukończeniu studiów Ralph czekał na ciekawą i dobrze płatną pracę. Rzeczywistość była inna niż przewidywania Bowmana – młody specjalista nie był zainteresowany reżyserami. Młody człowiek nie pozostawał na utrzymaniu i czekał na swoją najlepszą godzinę. Znalazł sposób na zarabianie na życie, opanowując rzemiosło prezentera radiowego. Doskonała dykcja, którą opracował nasz bohater, pomoże mu później wejść na ekrany i wypowiadać główne postacie w słuchowiskach radiowych.
Wesoły mieszkaniec Hollywood dostał swoją pierwszą rolę w filmie w 1938 roku. Jego prawdziwe nazwisko zostało wskazane w napisach końcowych. Pseudonim sceniczny John Archer Ralph wymyślił dla siebie, aby wziąć udział w konkursie, który organizowała firma RKO. Dźwięk doszedł do planów, więc jury zwróciło szczególną uwagę na spikera z radia. W rezultacie znalazł się wśród tych, z którymi podpisano umowę. Złota strona Bowmana rozpoczęła się od zwycięstwa w tym konkursie.
Poważne pasje
Wszyscy młodzi ludzie pierwszej połowy XX wieku kochali pieśni i tańce. John nie był wyjątkiem. Nieudany operator filmowy i już widziany przez publiczność aktor filmowy szukał pracy na Broadwayu. Tam poznał Marjorie Lord. Marzyła o byciu baletnicą, ale atrakcyjna była dla niej praca w musicalach. Uparty facet był w stanie zdobyć serce piękna, aw 1941 roku została jego żoną. W małżeństwie urodziło się dwoje dzieci. W 1944 roku Archer mógł wejść na scenę Music Hall. Teraz kochankowie nie rozstali się ani na minutę.
Żona była niezadowolona ze sposobu, w jaki żyje jej wybranka. Odrzuciła większość proponowanych ról, ponieważ nie odpowiadały jej wyrafinowanym gustom, on też podjął się jakiejkolwiek pracy. W 1953 para rozpadła się. Ich najstarsze dziecko kontynuowało pracę rodziców. Anna Archer została gwiazdą filmową. Swoją podróż na ekrany rozpoczęła od ról w programach telewizyjnych.
Sukcesy
Krytyka Marjorie była bezpodstawna. Do czasu rozwodu John zagrał już w kilku filmach, które zdobyły uznanie widzów i krytyków filmowych. Wśród nich była komedia muzyczna „Hello Frisco, Hello” oraz dramat wojenny „Dziennik z Guadalcanal”. Artysta nie był już traktowany jak przypadkowa osoba. Dyrektorzy wyznaczyli mu poważne role. Jedyne, z czego nasz bohater nie mógł być zadowolony, to fakt, że rzadko dostawał główne role, a za ucieleśnienie obrazu nie było ani jednej nagrody.
John Archer był rozchwytywanym aktorem na Broadwayu. Była żona zaraziła artystę miłością do teatralnej sceny, a od planu miał czas na próby i występy na żywo. Dawno nie był w radiu. Telewizja była dla niego znacznie bardziej atrakcyjna. Producentom mydła pochlebiło zaangażowanie prawdziwego hollywoodzkiego aktora w ich produkt. Johnowi zaproponowano role w kryminałach i seryjnych westernach.
Życie toczy się dalej
W 1956 John Archer poznał Ann Leddy. Ta dziewczyna była daleko od świata sztuki, ale naprawdę zakochała się w artyście. Wkrótce pobrali się i zostali rodzicami dwójki dzieci. Wierni nie ingerowali w sprawy męża, nie próbował angażować jej w filmowanie czy przedstawienia teatralne. W życiu osobistym Jana rozpoczął się idylliczny okres, który trwał aż do jego śmierci.
5 lat po udanym małżeństwie John miał szczęście w dziedzinie kreatywności. W 1961 zaproponowano mu rolę w filmie Blue Hawaii. Bezpretensjonalna opowieść o młodym buntowniku z zamożnej rodziny mogłaby stać się kolejną zwykłą taśmą w filmografii naszego bohatera, gdyby nie nazwisko głównego aktora. To był Elvis Presley. Promienie chwały Króla Rock and Rolla oświetliły wszystkich jego kolegów.
John Archer żył długo. Udało mu się zobaczyć swoją córkę Annę na czerwonym dywanie ceremonii rozdania Oscarów i cieszył się widząc wnuki. W schyłkowych latach przestał występować w filmach i w telewizji, spędzając cały czas w towarzystwie żony Anny. W grudniu 1999 roku zmarł John Archer. Jego przyczyną śmierci był rak płuc.
