Zwyczajowo nazywa się melodię sekwencją dźwięków muzycznych w określonym tempie i rytmie, która jest postrzegana przez słuchacza jako całość, a nie jako zestaw dźwięków. Jednak muzyka i melodia nie są synonimami.
Instrukcje
Krok 1
Uważa się, że sama koncepcja melodii pojawiła się już w starożytności. A słowo - "melodia" - ma starożytne greckie pochodzenie, chociaż sami starożytni Grecy, według kilku pisemnych świadectw, nazywali o tym samym po prostu melos, zestawem metod intonowania poezji. Innymi słowy, pochodzenie melodii związane jest z tempem i rytmem recytacji. W zależności od nastroju, jaki miał być przekazany recytatorowi słuchaczom, melodia różniła się: - prowadząca (ruch do przodu, płynny, przypominający niejasno skalę), z podziałem na wznoszącą, opadającą i kołową; - próba (powtórzenie niektórych i tych samych dźwięków o tej samej wysokości).
Krok 2
Generalnie na tej klasyfikacji przyjęli się teoretycy muzyki epoki klasycyzmu, którzy stworzyli podstawy harmonii, która z powodzeniem istniała do końca XIX wieku. Zgodnie z tą teorią muzyka może być albo polifoniczna (kiedy wszystkie głosy są równe i każdy z nich może prowadzić melodię zmieniającą się z rejestru na rejestr) albo homofoniczna (melodia plus akompaniament). Mówiąc najprościej, klasycy oddzielali styl wysoki od niskiego, co było wówczas bardzo charakterystyczne dla badań naukowych w dziedzinie sztuki.
Krok 3
Podstawy tej harmonijnej teorii zostały dość mocno położone. I do dziś przyjmuje się, że melodia powinna mieć gotowy rysunek, a jeśli nie kończy się kadencją (jednym z kilku ustalonych zakończeń utworu), to przynajmniej nie jest zbyt modulowana (modulacja jest przejściem do klawisz o pół tonu lub więcej w górę lub w dół bez powrotu do bazy). Polifonia to już przeszłość, ale homofoniczne wykonawstwo pozostaje, które było aktywnie rozwijane w wiedeńskiej szkole kompozycji, dopóki muzyka nie stała się zbyt monotonna.
Krok 4
W pierwszej połowie XX wieku wielu kompozytorów porzuciło klasyczną teorię muzyki i przeszło na kompozycję politonową (I. Strawiński, D. Szostakowicz) lub - i była to rewolucyjna decyzja - na dodekafonię („nowa szkoła wiedeńska”), która próbowała powrócić do prawdziwej koncepcji muzyki, która istniała przed sztywnymi ramami klasycyzmu. Tym samym jednak kompozytorzy poszli na drugą stronę, ponownie dzieląc całą muzykę na „wysoką” (dla prawdziwych koneserów) i „niską” (dla „tłumu”).
Krok 5
Jednak w drugiej połowie ubiegłego wieku, w związku z pojawieniem się wielu nowych możliwości grania muzyki (od gitary elektrycznej po komputer), melodia ponownie stała się udziałem nie tylko „niskich gatunków”, ale także powróciła do twórczości poważnych kompozytorów (A. Schnittke, E. Denisov, E. Artemiev).
